Gisteren was het Wereld Knuffeldag. Ik had helemaal geen tijd om daarover te schrijven... omdat ik veel te druk bezig was met knuffelen! Knuffels geven en ontvangen is een van de mooiste manieren om verbinding te voelen – of het nu met jezelf, een geliefde, een vriend(in) of zelfs een knuffelsessie in mijn praktijk is. En onthoud: elke dag kan knuffeldag zijn! Met dank aan fotografe Karlijn Van Den Elshout voor de heerlijke foto. #knuffelenisgezond

Twaalf jaar geleden begon ik aan een onvergetelijke reis: samen met de toen 16-jarige Kim stapte ik naar Compostela, een tocht van 1700 kilometer, georganiseerd door Oikoten van Alba vzw die jongeren begeleidt in de Bijzondere Jeugdzorg. Drie maanden vol zwoegen, zweten en vooral groeien. Toen we aankwamen, was Kim klaar voor een nieuwe stap in haar leven. Gisterenavond zag ik haar opnieuw, nu als een krachtige jonge vrouw. Ze combineert werken en studeren. Als toekomstig maatschappelijk werker droomt ze ervan om een verschil te maken in de wereld. Net zoals de tocht voor haar het verschil heeft gemaakt. Het ontroert me telkens weer om te horen hoe die tocht haar kijk op het leven en de wereld voorgoed heeft veranderd. Ik heb al veel mensen mogen ondersteunen en begeleiden op hun pad, maar dit avontuur blijft een van de meest intense uitdagingen uit mijn leven. Met bloed, zweet en tranen, ja, maar ook met een immense voldoening. Zo dankbaar dat ik deel mocht en mag uitmaken van haar pa

Buiten is het koud, maar hier binnen heerlijk warm. Met zorg vul ik mijn flesjes aan met heerlijke, biologische olie. Ik combineer amandelolie met sesamolie omdat deze veel voedingsstoffen bevat, zoals vitaminen en mineralen, en de bloedcirculatie verbetert. Alleen het beste voor jullie!

𝗪𝗮𝘁 𝗻𝘂? Intussen ben ik terug thuis en ligt het achter me. De reacties van mijn vorige post zijn helemaal verdwenen en ik voel me terug in mijn kracht, met open hart. Wat hielp me om te herstellen? 𝟭. 𝗗𝗲𝗹𝗲𝗻. Ik vertelde de situatie diezelfde dag nog aan een aantal mensen onderweg. 𝟮. 𝗕𝗿𝗲𝗮𝘁𝗵𝗲, 𝗺𝗼𝘃𝗲, 𝘀𝗼𝘂𝗻𝗱. Die eerste dagen heb ik veel gezucht en bewogen, om de spanning uit mijn systeem te laten vloeien. 𝟯. 𝗩𝗲𝗶𝗹𝗶𝗴𝗵𝗲𝗶𝗱.Warme knuffels, vertrouwd gezelschap. Ik zocht het gezelschap op van mensen die me deugd doen en graag zien. 𝟰. 𝗣𝗼𝘀𝗶𝘁𝗶𝗲𝘃𝗲 𝗺𝗶𝗻𝗱𝘀𝗲𝘁. Ik ben gezegend met een positieve mind die het positieve kan zien, ook in lastige situaties. Ik voelde me dankbaar voor de manier waarop ik gereageerd had (yes Rots en Water!). Dankbaar dat ik in een land geboren ben waar ik vrij kan reizen. Dankbaar voor alle steun. 𝟱. 𝗔𝗮𝗻𝗴𝗶𝗳𝘁𝗲 𝗱𝗼𝗲𝗻. Het heeft me een paar dagen gekost om aangifte te doen. Eerlijk, ik wilde het gewoon zo snel m

Dank je voor de vele warme reacties op mijn vorig bericht. Ik ben helemaal ok! Mede dankzij de open armen en warme harten van vrienden waar ik een paar dagen later kon landen. Ik besef ook heel goed dat het veel erger had kunnen zijn. En toch bleef het een paar dagen in mijn kleren hangen. Ik deel hier over de impact, omdat ik geloof in delen in kwetsbaarheid en dat ik hoop dat herkenning hierin anderen kan helpen. 1. 𝗢𝗻𝘃𝗲𝗶𝗹𝗶𝗴𝗵𝗲𝗶𝗱. Ik dacht ik veilig was en dat bleek niet zo te zijn. Dat bracht me bij een gevoel van onveiligheid dat een paar dagen bleef hangen. Bij een wandeling diezelfde dag met iemand die ik ontmoette, betrapte ik mezelf erop dat ik om de paar minuten omkeek om te checken of hij niet aan het masturberen was tijdens de wandeling. Het was een behoorlijk steile klim op een rotsig, smal padje, dus dat zou echt geen aanrader geweest zijn. Hoewel mijn ratio het onzin vond, kon ik de gedachte niet loslaten. Waar ik de nacht ervoor nog bijna naakt geslapen had i

De ochtend start lastig. Mijn lijf werkt tegen en het is even zoeken hoe ik de dag aanpak. Ik wil naar een stadje 50 km verder en sleep mezelf met mijn zware rugzak naar het station om daar vast te stellen dat de trein me er niet kan brengen. Verder sleurend naar een punt om te liften. Zonder succes. De enige auto die stopt, biedt me aan om te brengen,… in ruil voor seks. Niet dus. De moed zakt me in de schoenen, zeker als een voorbijganger me erop wijst dat dit gewoonweg niet de plek is. Ik besluit nog 10 auto’s te wachten voor ik me mezelf terug oppak. En hopla. Er stopt een oudere man, gezapig en vriendelijk. Hij biedt aan om niet langs de autostrade te gaan, maar langs de landelijke wegen zodat ik het binnenland kan bewonderen. Ik ben blij, mijn zenuwstelsel ontspant. De zon schijnt, ik rijd door mooie wegen, op weg naar avontuur en in aangenaam gezelschap. We babbelen in een combi van Portugees, Spaans en Engels over zijn nakend pensioen waar hij zo tegen opziet, over zijn zoon, o