Ik houd van en verwelkom overvloed. Overvloed in de zin van dat je verbindt met het vertrouwen dat er genoeg energie, liefde, tijd, geld, … aanwezig is. Genoeg van alles wat jij nodig hebt voor een vervullend leven. Het gaat niet over wat je bezit, maar over hoe je denkt over wat je hebt. De ‘overvloed’ van de aankomende feestdagen, die is niet aan mij besteed. Dat voelt voor mij eerder aan als overdaad. Bij overdaad denk ik aan decadentie, aan dat wat teveel is. Buitensporige lichtjes, decadentie in eten of dure cadeau’s. Gelukkig blijf ik ervan bespaard. Ik deel graag onze kersttraditie waarbij we elkaar zien en waarderen 🎄Onze Kersttraditie: elkaar in het licht zetten ✨ Ieder krijgt een naam toegewezen en bedenkt een positieve boodschap voor die persoon, vergezeld van iets kleins en symbolisch. Het draait om creativiteit, aandacht en verbinding. 💛 Vorig jaar kozen we bijvoorbeeld een stuk fruit voor elkaar, met een verhaal over hoe dat fruit bij die persoon past. Daarna maakten we

Twaalf jaar geleden begon ik aan een onvergetelijke reis: samen met de toen 16-jarige Kim stapte ik naar Compostela, een tocht van 1700 kilometer, georganiseerd door Oikoten van Alba vzw die jongeren begeleidt in de Bijzondere Jeugdzorg. Drie maanden vol zwoegen, zweten en vooral groeien. Toen we aankwamen, was Kim klaar voor een nieuwe stap in haar leven. Gisterenavond zag ik haar opnieuw, nu als een krachtige jonge vrouw. Ze combineert werken en studeren. Als toekomstig maatschappelijk werker droomt ze ervan om een verschil te maken in de wereld. Net zoals de tocht voor haar het verschil heeft gemaakt. Het ontroert me telkens weer om te horen hoe die tocht haar kijk op het leven en de wereld voorgoed heeft veranderd. Ik heb al veel mensen mogen ondersteunen en begeleiden op hun pad, maar dit avontuur blijft een van de meest intense uitdagingen uit mijn leven. Met bloed, zweet en tranen, ja, maar ook met een immense voldoening. Zo dankbaar dat ik deel mocht en mag uitmaken van haar pa

𝗪𝗮𝘁 𝗻𝘂? Intussen ben ik terug thuis en ligt het achter me. De reacties van mijn vorige post zijn helemaal verdwenen en ik voel me terug in mijn kracht, met open hart. Wat hielp me om te herstellen? 𝟭. 𝗗𝗲𝗹𝗲𝗻. Ik vertelde de situatie diezelfde dag nog aan een aantal mensen onderweg. 𝟮. 𝗕𝗿𝗲𝗮𝘁𝗵𝗲, 𝗺𝗼𝘃𝗲, 𝘀𝗼𝘂𝗻𝗱. Die eerste dagen heb ik veel gezucht en bewogen, om de spanning uit mijn systeem te laten vloeien. 𝟯. 𝗩𝗲𝗶𝗹𝗶𝗴𝗵𝗲𝗶𝗱.Warme knuffels, vertrouwd gezelschap. Ik zocht het gezelschap op van mensen die me deugd doen en graag zien. 𝟰. 𝗣𝗼𝘀𝗶𝘁𝗶𝗲𝘃𝗲 𝗺𝗶𝗻𝗱𝘀𝗲𝘁. Ik ben gezegend met een positieve mind die het positieve kan zien, ook in lastige situaties. Ik voelde me dankbaar voor de manier waarop ik gereageerd had (yes Rots en Water!). Dankbaar dat ik in een land geboren ben waar ik vrij kan reizen. Dankbaar voor alle steun. 𝟱. 𝗔𝗮𝗻𝗴𝗶𝗳𝘁𝗲 𝗱𝗼𝗲𝗻. Het heeft me een paar dagen gekost om aangifte te doen. Eerlijk, ik wilde het gewoon zo snel m

Dank je voor de vele warme reacties op mijn vorig bericht. Ik ben helemaal ok! Mede dankzij de open armen en warme harten van vrienden waar ik een paar dagen later kon landen. Ik besef ook heel goed dat het veel erger had kunnen zijn. En toch bleef het een paar dagen in mijn kleren hangen. Ik deel hier over de impact, omdat ik geloof in delen in kwetsbaarheid en dat ik hoop dat herkenning hierin anderen kan helpen. 1. 𝗢𝗻𝘃𝗲𝗶𝗹𝗶𝗴𝗵𝗲𝗶𝗱. Ik dacht ik veilig was en dat bleek niet zo te zijn. Dat bracht me bij een gevoel van onveiligheid dat een paar dagen bleef hangen. Bij een wandeling diezelfde dag met iemand die ik ontmoette, betrapte ik mezelf erop dat ik om de paar minuten omkeek om te checken of hij niet aan het masturberen was tijdens de wandeling. Het was een behoorlijk steile klim op een rotsig, smal padje, dus dat zou echt geen aanrader geweest zijn. Hoewel mijn ratio het onzin vond, kon ik de gedachte niet loslaten. Waar ik de nacht ervoor nog bijna naakt geslapen had i

De ochtend start lastig. Mijn lijf werkt tegen en het is even zoeken hoe ik de dag aanpak. Ik wil naar een stadje 50 km verder en sleep mezelf met mijn zware rugzak naar het station om daar vast te stellen dat de trein me er niet kan brengen. Verder sleurend naar een punt om te liften. Zonder succes. De enige auto die stopt, biedt me aan om te brengen,… in ruil voor seks. Niet dus. De moed zakt me in de schoenen, zeker als een voorbijganger me erop wijst dat dit gewoonweg niet de plek is. Ik besluit nog 10 auto’s te wachten voor ik me mezelf terug oppak. En hopla. Er stopt een oudere man, gezapig en vriendelijk. Hij biedt aan om niet langs de autostrade te gaan, maar langs de landelijke wegen zodat ik het binnenland kan bewonderen. Ik ben blij, mijn zenuwstelsel ontspant. De zon schijnt, ik rijd door mooie wegen, op weg naar avontuur en in aangenaam gezelschap. We babbelen in een combi van Portugees, Spaans en Engels over zijn nakend pensioen waar hij zo tegen opziet, over zijn zoon, o

25 jaar geleden werd mijn hart overspoeld met een verdriet dat tot op vandaag voelbaar is. Als tiener verloor ik onverwacht mijn broer Bert. Ons huis vulde zich met tranen en een stroom van lieve mensen die ons het enorme verlies hielpen dragen. Mijn hart sloot zich en ik hield me sterk. Het duurde jaren voor ik woorden vond voor mijn verdriet, mijn schuldgevoel, mijn gemis. Hoe bijzonder was het om gisteren samen te komen met ons gezin en onze tranen en pijn te delen. Ik voel intense dankbaarheid voor de openheid en moed om kwetsbaar te mogen zijn en te durven delen. Dankbaar ook voor alle mensen op mijn pad die me uitnodigden en inspireerden om stil te staan bij en taal te geven aan wat in me leeft. Welkom pijn, welkom vreugde, welkom gemis, welkom verlangen. Laat ons de verbinding met onszelf en anderen koesteren. Want in die verbinding vinden we troost en kracht. #verbinding #kracht #dankbaarheid